BİLDİĞİN KOMEDİ. DERİN ve ACI
(Aralık 8, 2014)
(Bir zamanlar yazmışım...)
Yazaroku diye bir site var. Büyük kolaylık.
Takip ettiğim köşe yazarlarını favorim olarak belirledim.
Hepsi bir arada duruyor. Gazete gazete dolaşmadan takip ediyorum.
Yazıların okunma sayılarına bağlı bir rating sistemi çalışıyor.
En çok okunan yazar listede önde çıkıyor.
Favorilerim arasında Ahmet Hakan hep birinci.
Popüler konulara temas ediyor.
Ekmek Teknesi’ndeki Heredot Cevdet karakterinin, Hürriyet imitasyonu.
Beyaz Türkler tarafından terbiye edilmiş.
Bir mahalleyi koklarken, diğeri hakkında ahkam kesiyor.
Bazen efendilerini beğenmeyen bir köle, bazen kölelerini beğenmeyen bir efendi, bazen her ikisi birden oluyor.
Kulaktan dolma dedikodu edasıyla yazıyor.
Gerçekten yazdıkları kulaktan dolma.
Erdoğan hariç, kalemine doladığı herkes için uzlaşma kapısını açık bırakıyor. Sanırım, Erdoğan’a ölümcül bir kıskançlık besliyor.
Erdoğan hem halen siyah, hem siyahi kültürden besleniyor, hem beyazlara ders veriyor, yön veriyor vs.
Erdoğan, O’nun yapamadığını yapıyor.
Sanki aynı mahallede doğmasalar, ona karşı bu kadar hınçlı olmazdı.
Ahmet Hakan bir fenomen. Çok okunan bir yazar.
Ahmet Hakan, popüler bir konu. Ve ancak o konu kadar var.
Ahmet Hakan kısa bir cümle, sığ tarafından.
Ahmet Hakan zararsız bir polemikçi ve kesinlikle kasıtsız.
Bana mı dedin birader diyen herkese, “sana lafım yok abi” edasında takılıyor. Üslubunun üç temel özelliği var, konuları maddeliyor, rekabet ettiriyor, küçük parçalara bölüyür.
Ezberlenmiş bir teknik. Yine de güzel. İşe yarıyor. İşine yarıyor.
Ahmet Hakan, bir Hürriyet yazarı olarak çok insan.
Mustafa Çelik ve Mustafa Karamanlarla birlikte çalışmış bir olarak ta çok insan.
Ertuğrul gibi cinnet batılıların yanında bizim topraklardan.
İyi bir insan olduğu konusunda şüphem yok.
Beyefendi, ikram perver, dost canlısı, sevecen vs. olduğuna bahse girerim.
Kısa parti münevverlik oynuyor. Burada çulsuz.
Aydın Doğan’ın rengiyle renkleniyor. Her çiçeğe konuyor, tek kovana akıyor.
Biraz şeye benziyor. Zalimler tarafından terbiye edilip, mahalle aralarında çocukları eğlendiren kocaoğlanlara. Onlar gibi hikayesi var.
Ya da ne bileyim, oynatılan, alkışlanan, para verilen ötekilerden bir kız çocuğuna.
Bildiğin komedi. Hikayesi basit. Derin. Acı.
(Bir zamanlar yazmışım...)
Yazaroku diye bir site var. Büyük kolaylık.
Takip ettiğim köşe yazarlarını favorim olarak belirledim.
Hepsi bir arada duruyor. Gazete gazete dolaşmadan takip ediyorum.
Yazıların okunma sayılarına bağlı bir rating sistemi çalışıyor.
En çok okunan yazar listede önde çıkıyor.
Favorilerim arasında Ahmet Hakan hep birinci.
Popüler konulara temas ediyor.
Ekmek Teknesi’ndeki Heredot Cevdet karakterinin, Hürriyet imitasyonu.
Beyaz Türkler tarafından terbiye edilmiş.
Bir mahalleyi koklarken, diğeri hakkında ahkam kesiyor.
Bazen efendilerini beğenmeyen bir köle, bazen kölelerini beğenmeyen bir efendi, bazen her ikisi birden oluyor.
Kulaktan dolma dedikodu edasıyla yazıyor.
Gerçekten yazdıkları kulaktan dolma.
Erdoğan hariç, kalemine doladığı herkes için uzlaşma kapısını açık bırakıyor. Sanırım, Erdoğan’a ölümcül bir kıskançlık besliyor.
Erdoğan hem halen siyah, hem siyahi kültürden besleniyor, hem beyazlara ders veriyor, yön veriyor vs.
Erdoğan, O’nun yapamadığını yapıyor.
Sanki aynı mahallede doğmasalar, ona karşı bu kadar hınçlı olmazdı.
Ahmet Hakan bir fenomen. Çok okunan bir yazar.
Ahmet Hakan, popüler bir konu. Ve ancak o konu kadar var.
Ahmet Hakan kısa bir cümle, sığ tarafından.
Ahmet Hakan zararsız bir polemikçi ve kesinlikle kasıtsız.
Bana mı dedin birader diyen herkese, “sana lafım yok abi” edasında takılıyor. Üslubunun üç temel özelliği var, konuları maddeliyor, rekabet ettiriyor, küçük parçalara bölüyür.
Ezberlenmiş bir teknik. Yine de güzel. İşe yarıyor. İşine yarıyor.
Ahmet Hakan, bir Hürriyet yazarı olarak çok insan.
Mustafa Çelik ve Mustafa Karamanlarla birlikte çalışmış bir olarak ta çok insan.
Ertuğrul gibi cinnet batılıların yanında bizim topraklardan.
İyi bir insan olduğu konusunda şüphem yok.
Beyefendi, ikram perver, dost canlısı, sevecen vs. olduğuna bahse girerim.
Kısa parti münevverlik oynuyor. Burada çulsuz.
Aydın Doğan’ın rengiyle renkleniyor. Her çiçeğe konuyor, tek kovana akıyor.
Biraz şeye benziyor. Zalimler tarafından terbiye edilip, mahalle aralarında çocukları eğlendiren kocaoğlanlara. Onlar gibi hikayesi var.
Ya da ne bileyim, oynatılan, alkışlanan, para verilen ötekilerden bir kız çocuğuna.
Bildiğin komedi. Hikayesi basit. Derin. Acı.
Yorumlar
Yorum Gönder